Ethel the Frog.

Voice Over: And now a choice of viewing on BBC Television. Just started on BBC2, the semi final of Episode 3 of "Kierkegaard's Journals", staring Richard Chamberlain, Peggy Mount and Billy Bremner, and on BBC1, "Ethel the Frog".

Presenter.

Presenter: Good evening. On "Ethel the Frog" to night we look at violence. The violence of British Gangland. Last Tuesday a reign of terror was ended when the notorious Piranha brothers, Doug and Dinsdale, after one of the most extraordinary trials in British legal history, were sentenced to 400 years imprisonment for crimes of violence. We examined the rise to power of the Piranhas, the methods they used to subjugate rival gangs and their subsequent tracking down and capture by the brilliant Superintendent Harry "Snapper" Organs of Q Division. Doug and Dinsdale Piranha were born, on probation, in this small house in Kipling Road, Southwark, the eldest sons in a family of sixteen.  

Kitty Malone & Arthur Piranha.

Their father Arthur Piranha, a scrap metal dealer and TV quizmaster, was well known to the police, and a devout Catholic. In 1928 he had married Kitty Malone, an up-and-coming East End boxer. Doug was born in February 1929 and Dinsdale two weeks later; and again a week after that. Someone who remembers them well was their next door neighbour, Mrs April Simnel.
Mrs Simmel: Oh yes Kipling Road was a typical East End Street, people were in and out of each other's houses with each other's property all day. They were a cheery lot.
Interviewer: Was it a terribly violent area.
Mrs Simmel: Oh no......yes. Cheerful and violent. I remember Doug was very keen on boxing, but when he learned to walk he took up putting the boot in the groin. He was very interested in that. His mother had a terrible job getting him to come in for tea. Putting his little boot in he'd be, bless him. All the kids were like that then, they didn't have their heads stuffed with all this Cartesian dualism.

 Doug and Dinsdale Piranha.

Presenter: At the age of fifteen Doug and Dinsdale started attending the Ernest Pythagoras Primary School in Clerkenwell. When the Piranhas left school they were called up but were found by an Army Board to be too unstable even for National Service. Denied the opportunity to use their talents in the service of their country, they began to operate what they called "The Operation"...They would select a victim and then threaten to beat him up if he paid the so-called protection money. Four months later they started another operation which the called "The Other Operation". In this racket they selected another victim and threatened not to beat him up if he didn't pay them. One month later they hit upon "The Other Other Operation". In this the victim was threatened that if he didn't pay them, they would beat him up. This for the Piranha brothers was the turning point.

Harry "Snapper" Organs.

Organs: Doug and Dinsdale Piranha now formed a gang, which the called "The Gang" and used terror to take over night clubs, billiard halls, gaming casinos and race tracks. When they tried to take over the MCC they were for the only time in their lives, slit up a treat. As their empire spread however, Q Division were keeping tabs on their every move by reading the colour supplements.
Presenter: One small-time operator who fell foul of Dinsdale Piranha was Vince Snetterton-Lewis.
Vince: "Well one day I was at home threatening the kids when I looks out through the hole in the wall and sees this tank pull up and out gets one of Dinsdale's boys, so he comes in nice and friendly and says Dinsdale wants to have a word with me, so he chains me to the back of the tank and takes me for a scrape round to Dinsdale's place and Dinsdale's there in the conversation pit with Doug and Charles Paisley, the baby crusher, and two film producers and a man they called "Kierkegaard", who just sat there biting the heads of whippets and Dinsdale says 'I hear you've been a naughty boy Clement' and he splits me nostrils open and saws me leg off and pulls me liver out and I tell him my name's not Clement and then... he loses his temper and nails me head to the floor."

Vince.

Interviewer: He nailed your head to the floor?
Vince: At first, yeah.
Presenter: Another man who had his head nailed to the floor was Stig O' Tracy.
Interviewer: I've been told Dinsdale Piranha nailed your head to the floor.
Stig: No. Never. He was a smashing bloke. He used to buy his mother flowers and that. He was like a brother to me.
Interviewer: But the police have film of Dinsdale actually nailing your head to the floor.
Stig: (pause) Oh yeah, he did that.
Interviewer: Why?

Stig.

Stig: Well he had to, didn't he? I mean there was nothing else he could do, be fair. I had transgressed the unwritten law.
Interviewer: What had you done?
Stig: Er... well he didn't tell me that, but he gave me his word that it was the case, and that's good enough for me with old Dinsy. I mean, he didn't *want* to nail my head to the floor. I had to insist. He wanted to let me off. He'd do anything for you, Dinsdale would.
Interviewer: And you don't bear him a grudge?
Stig: A grudge! Old Dinsy. He was a real darling.
Interviewer: I understand he also nailed your wife's head to a coffee table. Isn't that true Mrs O' Tracy?

Mrs O' Tracy: No, no, no, no, no, no, no, no, no, no.

Mrs O'Tracy.

Stig: Well he did do that, yeah. He was a hard man. Vicious but fair.
Interviewer: Vince, after he nailed your head to the floor, did you ever see him again.
Vince: Yeah.....after that I used to go round his flat every Sunday lunchtime to apologise and we'd shake hands and then he'd nail my head to the floor.
Interviewer: Every Sunday?
Vince: Yeah but he was very reasonable. Once, one Sunday I told him my parents were coming round to tea and would he mind very much not nailing my head that week and he agreed and just screwed my pelvis to a cake stand.

Man affixed to a coffee table and a standard lamp.

Man: He was the only friend I ever had.
Block of concrete with a man upside down with his head buried in it.
Block: I wouldn't head a word against him.
Voice: Lovely fella.

Block.

Presenter: Clearly Dinsdale inspired tremendous fear among his business associates. But what was he really like?

Gloria: I walked out with Dinsdale on many occasions and found him a charming and erudite companion. He was wont to introduce one to eminent celebrities, celebrated American singers, members of the aristocracy and other gang leaders.
Interviewer: How had he met them?
Gloria: Through his work for charities. He took a warm interest in Boys' Clubs, Sailors' Homes, Choristers' Associations and the Grenadier Guards.
Interviewer: Was there anything unusual about him?
Gloria: At him. I should say not. Except, that Dinsdale was convinced that he was being watched by a giant hedgehog whom he referred to as 'Spiny Norman'.
Interviewer: How big was Norman supposed to be?
Gloria: Normally Spiny Norman was wont to be about twelve feet from snout to tail, but when Dinsdale was depressed Norman could be anything up to eight hundred yards long. When Norman was about Dinsdale would go very quiet and start wobbling and his nose would swell up and his teeth would move about and he'd get very violent and claim that he'd laid Stanley Baldwin."
Interviewer: "Did it worry you that he, for example, stitched people's legs together?"
Gloria: "Well it's better than bottling it up isn't it. He was a gentleman, Dinsdale, and what's more he knew how to treat a female impersonator."

Gloria.

Presenter: But what do the criminologists think? We asked The Amazing Kargol and Janet:
Ciminologist: It is easy for us to judge Dinsdale Piranha too harshly. After all he only did what many of us simply dream of doing... I'm sorry. After all we should remember that a murderer is only an extroverted suicide. Dinsdale was a looney, but he was a happy looney. Lucky bugger."
Presenter: Most of the strange tales concern Dinsdale, but what about Doug? One man who met him was Luigi Vercotti.
Vercotti: I had been running a successful escort agency -- high class, no really, high class girls -- we didn't have any of *that* -- that was right out. And I decided (phone rings) Excuse me (he answers phone) Hello......no, not now......shtoom...shtoom....right......yes, we'll have the watch ready for you at midnight.......the watch.....the Chinese watch....yes, right-oh, bye-bye.....mother (he hangs up phone) Anyway I decided to open a high class night club for the gentry at Biggleswade withInternational cuisine and cooking and top line acts, and not a cheap clip joint for picking up tarts -- that was right out, I deny that completely --, and one evening in walks Dinsdale with a couple of big lads, one of whom was carrying a tactical nuclear missile. They said I had bought one of their fruit machines and would I pay for it.

Verconti.

2nd Interviewer: How much did they want?
Vercotti: They wanted three quarters of a million pounds.
2nd Interviewer: Why didn't you call the police?
Vercotti: Well I had noticed that the lad with the thermonuclear device was the chief constable for the area. So a week later they called again and told me the cheque had bounced and said... I had to see... Doug.
2nd Interviewer: Doug?
Vercotti: Doug (takes a drink) Well, I was terrified. Everyone was terrified of Doug. I've seen grown men pull their own heads off rather than see Doug. Even Dinsdale was frightened of Doug.
2nd Interviewer: What did he do?
Vercotti: He used... sarcasm. He knew all the tricks, dramatic irony, metaphor, bathos, puns, parody, litotes and... satire. He was vicious.

H-Bomb.

Presenter: By a combination of violence and sarcasm, the Piranha brothers by February 1966 controlled London and the Southeast of England. It was in February, though, that Dinsdale made a big mistake.
Gloria: Latterly Dinsdale had become increasingly worried about Spiny Norman. He had come to the conclusion that Norman slept in an aeroplane hangar at Luton Airport.
Presenter: And so on Feb 22nd 1966, Dinsdale blew up Luton. (shot of a H-Bomb exploding) Even the police began to sit up and take notice.
Organs: The Piranhas realised they had gone too far and that the hunt was on. They went into hiding. I decided on a subtle approach, viz. some form of disguise, as the old helmet and boots are a bit of a giveaway. Luckily my years with Bristol Rep. stood me in good stead, as I assumed a bewildering variety of disguises. I tracked them to Cardiff, posing as the Reverend Smiler Egret. Hearing they'd gone back to London, I assumed the identity of a pork butcher, Brian Stoats. On my arrival in London, I discovered they had returned to Cardiff, I followed as Gloucester from "King Lear". Acting on a hunch I spent several months in Buenos Aires as Blind Pew, returning through the Panama Canal as Ratty, in "Toad of Toad Hall".

Organs as Ratty.

Back in Cardiff, I relived my triumph as Sancho Panza in "Man of la Mancha" which the "Bristol Evening Post" described as 'a glittering performance of rare perception', although the "Bath Chronicle" was less than enthusiastic. In fact it gave me a right panning. I quote.
Voice Over: As for the performance of Superintendent Harry "Snapper" Organs as Sancho Panza, the audience were bemused by his high-pitched Welsh accent and intimidated by his abusive ad-libs.
Organs (off screen):The "Western Daily News" said......
Voice over (John Cleese): 'Sancho Panza (Mr Organs) spoilt an otherwise impeccably choreographed rape scene by his unscheduled appearance and persistent cries of "What's all this then?"

Policeman & Organs in dressing-room.

Policeman: Never mind Snapper love you can't win 'em all
Organs: True constable. Could I have my eye-liner please?
2nd Policeman: Telegram for you, love.
Organs: Good-oh Bet it's from Binkie.
2nd Policeman: Those flowers are for Sergant Lauderdale - from the gentleman waiting outside.
Organs: Oh good.
3rd Policeman: Thirty second superintendent
Organs: Oh blimey, I'm on. Is me hat on straight constable
Policeman: Oh it's fine
Organs: Right here we gone then Hawkins
Policeman: Oh, merde superintendent
Organs: Good luck then
They come down the stairs and walk off along pavement. The city gent passes them doing his silly walk.
Nwespaper Seller: Read all about it Pirhana brothers escape.

Street is completely clears very fast. Freeze frame on empty street. An enormous hedgehog higher that the houses comes into shot saying '"Dinsdale?"

Hedgehog: Dinsdale?!

Hedhehog, Spiny Norman.

Hedgehog: Dinsdale?!

Hedgehog: Dinsdale?!

It's a pastiche of the real-life story of the Kray twins, famous gangsters in the East End of London in the 1950s and 1960s. Doug and Dinsdale Piranha were loosely based on Reggie and Ronnie Kray, and the policeman who pursued them, Harry "Snapper" Organs (Detective Superintendent Leonard "Nipper" Read). But their methods seem to resemble more closely those used by the rival, The Richardson Gang (Torture Gang). Their alleged specialities included pulling teeth using pliers, cutting off toes using bolt cutters, and nailing victims to the floor using 6-inch nails. Richardsona, the gang boss, was also a scrap metal dealer like papa Piranha. I suppouse that Charlie, Ronnie, and Reggie were collectively the inspiration for sketch about The Piranha Brothers.

Ethel the Frog, Ethel The Frog, 1980.

The band's unusual name was taken from a Monty Python sketch. Ethel the Frog was a heavy metal band formed in 1976 in Hull, England. Band split in 1981. Dr Terry Hopkinson (vocals, bass) is now a lecturer at the University of Leicester School of Archaeology.

Monty Python's Flying Circus, The Piranha Brothers (Full).

Speed metal na moście.

Samotne wyprawy, na drugą stronę miasta, za rzekę, zawsze były ekscytujące. Zwłaszcza bez rodziców. W celu zanabycia czegokolwiek z zakresu muzyki, trzeba było się udać właśnie za rzekę, na Pragę. Dokładnie na Ząbkowską 5. Tam, będąc na etapie podstawówki, kupiłem swoją pierwszą koszulkę, był to Venom, do tego ich kaseta Black Metal; Kat - Metal and Hell; Voivod - War and Pain; Rage - Execution Guaranteed; jakaś naszywka i znaczki. Może później Rage, nie pamiętam, ale bo to było tak, że jak raz się było, to trzeba było później wrócić. A po powrocie to się człowiek jak indyk puszył. Miał coś czego nie miał nikt inny i w dodatku był "Tam". Filharmonia dla głuchych, Dziupla. Dobra, byłem z kumplem, on też się puszył. Włosy już do ramion były, i mówiono mi, że szkoły nie skończę, a później do żadnej średniej się nie dostanę. A wizyta w sklepie, dla kajtka, to było jak wycieczka na cmentarz nocą. Niezapomniane wrażenie.

Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją...

(fot. Archiwum prywatne, Andrzej Ujczak).

Asortyment był tam wszelaki, w sensie, wszystko co się łączyło z muzyką, nie tylko metalową. Nie jestem teraz pewien, ale wydaje mi się, że kiedyś widziałem nawet wiszący tam pejcz. Koszulki, pasy, plakaty, flagi, sama muzyka oczywiście też, głównie kasety, później CD-eki, bilety na koncerty, gazetki, naszywki, znaczki i cholera wie co jeszcze. Na pewno wszystko co jest potrzebne do słuchania. Poza metalem był duży wybór innej muzyki, ale to mnie nie interesowało. Można było sobie posłuchać nagrań, czy nawet porozmawiać, bo bywało niekiedy i tak, że jak się towarzystwo zebrało...I ten zapach starej piwnicy, pleśni i jeszcze czegoś nieokreślonego, co wisiało w powietrzu. I wracał tam człowiek, nie tylko na zakupy. Dla atmosfery...I może był to nawet pierwszy sklep z demobilem, bo miał różne wojskowe graty na składzie.

Pan Andrzej,

(for. Archiwum prywatne, Andrzej Ujczak).

Taki sklep i Pana Andrzeja najlepiej pamiętam, zdjęcie powyżej. To rok '93, a ja sporo tam bywałem w tym okresie. Jak się schodziło z Ząbkowskiej, to był niewielki murek, placyk to było jedne wielkie klepisko, po lewo rachityczne drzewko, w głębi oficyna z kapliczką i jakiś badyl. Murek był często okupowany przez myśliwych, pobliskie bramy też. Często stał ktoś na filu. No bo wiadomo, nikt po jedną kasetę przez całe miasto się nie gibie. I albo wcześniej zajumać kapustę chcieli, no bo wygodniej i nie trzeba w handel się bawić, albo później fanty i na Różycu opylić. I był taki dzień, co też z kumplem jechaliśmy. Ferajna się zwiedziała, to listę zakupów dostaliśmy. Wtedy kostkę wziąłem ze sobą, choć raczej nie zbyt ochoczo używałem, ale była pakowna, a moja była jeszcze wzmacniana deseczkami, model przedwojenny, czyli plecy miałem chronione. Kumpel też z kostką. Hajsu mieliśmy sporo, i jeszcze w skórach się gibneliśmy ;) No i po prycie, z kranikiem w kieszeni.

W Dziupli Szatana...

(fot. Archiwum prywatne, Andrzej Ujczak).

I wataha czekała. Nie wiem czemu od Markowskiej szliśmy, i jakoś w okolicach Brzeskiej nas przyfilowali. Ach, pewnie ustronia szukaliśmy, żeby tego, korbola zrobić. Kierunek dziwny, bo jechaliśmy z Woli. Nie znane są ścieżki...No i się przyczepili, a w zasadzie to my żeśmy na nich wleźli. No i gadka szmatka, brakuje na piwo, dorzućcie. Wiedzieli gdzie idziemy, i że mamy kasę, my wiedzieliśmy, że oni wiedzą, wiedzieliśmy, że nie możemy wrócić z pustymi rękami, i oni też chyba to wiedzieli. Klops. Krótko było. Pękamy! I wióra do sklepu. Ja nie mogłem odpuścić bo przyjechałem po koszulkę Pandemonium - Devilrii i Samaela - Warship Him. To była podstawa, no i cała reszta. Obkupiliśmy się jak dziki. Pytał się, czy wszystko w porządku, bo się niemrawo do wyjścia zbieraliśmy. Był nawet pomysł, żeby klamoty w sklepie zostawić i wrócić z obstawą. Ale nie. Lance do boju, szable w dłoń. Nigdy nikt się nie czepnął na placyku, zawsze poza. Wychodzimy w stronę Brzeskiej. Nic. Odbijamy nagle na Targową, byle do tramwaju. Tup, tup, tup!

Pandemonium, Devilri, Devilri, 1992.

Słychać wyraźnie, w glanach lecą. W dodatku niezłe knury, w czarnych flejach. Trafiliśmy tramwaj i skoczyliśmy do środka. Udało się nam. Im też. Byli w drugim wagonie. Stali przylepieni do szyby, i brzydko mówili o nas, o naszych rodzinach i przodkach pewnie. Pomagali sobie do tego rękoma. Wściekli chyba byli. Ludzie w naszym wagonie, odsunęli się dyskretnie od nas. W sumie lipa, możemy tak sobie jechać razem do pętli. Wyskoczymy, to oni też, albo się rozdzielą i reszta wysiądzie na następnym przystanku. Podociągaliśmy paski plecaków i sznurówki. Wyskoczyliśmy przed Poniatoszczakiem, w stronę stadionu. To ich chyba zmyliło i nie pomyśleli o oskrzydleniu. Z dołu wbiliśmy z powrotem na most i pełni wiary rozpoczęliśmy bieg poniatowski. W połowie mostu wiara poczęła nas opuszczać. Prześladowcy nie. Lecieliśmy tak zespół wespół do samego końca. Dolecieliśmy do Muzeum, kumpel w lewo, przez tory i po schodkach na dół, ja na perony. Spotkaliśmy się na dole, przy Stacji Powiśle, zatrzymaliśmy na Solcu, nieopodal szpitala, na Tamce dogoniły nas piątki. Nie wiem czy ich zgubiliśmy czy sobie odpuścili. Po prostu zniknęli. W sumie to nie byli u siebie. My też, ale o tym nie wiedzieli. Jechaliśmy do domu. Co to było? Nie wiem. O co im biegało? Pewnie sportowcy...No, byli twardzi. My z bieżni korzystaliśmy, w gałę się klepało, w pogo było...A jak widać, do słuchania muzyki jest potrzebna kondycja, a szybka nuta to samo zdrowie. No i nie ma jak dobry speed metal. Show No Mercy.

Slayer, Black Magic, Show No Mercy, 1983.

O Dziupli, Metalach i Git Ludziach,
wywiad z Panem Andrzejem Ujczakiem.

Tutaj też wywiad z panem Andrzejem Ujczakiem, kilka zdjęć więcej, i ciekawszy sporo: Pierwszy sklep z heavy metalem we Wschodniej Europie był na warszawskiej Pradze, przeprowadził Paweł Mączewski. Tu zaznaczę, że zdjęcia zaczerpnąłem z tego właśnie artykułu, bez zgody autora powyższego, jak i zdjęć. Mam nadzieję, że będzie mi to potraktowane ulgowo.


PS. Z pozdrowieniami dla Palucha.

Potężny kot, nieobliczalny kruk.

W kraju gdzie koty czczono i uwielbiano, to tu, były one także wykorzystywane w obliczeniach. Dowód tego znajduje się na papirusie Rhinda. Jest to najstarszy znany dokument matematyczny i największy, w sensie merytorycznie i fizycznie (5m / 0.33m), datowany na  około 1650 p.n.e., to jest Drugi Okres Przejściowy. Sporządził go skryba Ahmes, z oryginału, który powstał za rządów Amenemhata III z XII dynastii, panował 1853-06 p.n.e. Znaleziono go podczas nielegalnych wykopalisk w Ramesseum lub jego okolicach, a w 1858 zakupił go w Luksorze, właśnie Rhind, adwokat i amator egiptolog, który tam przypadkiem się leczył  z tuberkulozy. W dodatku prawnik, i Szkot.

Fragment mnie interesujący. Chyba.

Papirus Rhinda.

Dokument zawiera 85 zadań matematycznych z arytmetyki i geometrii. Z papirusu tego wynika, że umieli się oni posługiwać ułamkami, przy czym wszystkie miały identyczny licznik, 1. Wyjątkiem był ułamek 2/3 ;). Nie wiem czy to łatwiej było, na pewno trudniej kupić było 3/4, ale ponoć ten system trwał w Europie do XVIII wieku. Dobrze, że nie wiedziałem o tym dokumencie wcześniej, bo wiedza w nim zawarta mogłaby nadszarpnąć mój spokój wewnętrzny. Otóż obliczali oni pole koła sposobem, według którego pole koła jest równe polu kwadratu, którego bok równa się 8/9 długości średnicy. Włala! I kiedy większość zadań ma raczej praktyczne zastosowanie, to jest też takie jedno inne. Praktyczne o tyle, o ile łamie głowę.

To o kotach. Pismo hieratyczne.

Jest 7 domów, w których jest po 7 kotów, które zjadły po 7 myszy, które zjadły po 7 ziaren orkiszu, z których wyrosłoby po 7 hekatów. Ile będzie wszystkiego. Phi...Mamy ciąg geometryczny, w którym następny wyraz powstaje z pomnożenia poprzedniego wyrazu przez stałą liczbę, tutaj 7. Jest 7 razy więcej kotów niż domów, 7 razy więcej myszy niż kotów, 7 razy więcej ziaren orkiszu niż myszy i 7 razy więcej hekatów niż ziaren orkiszu.

To samo, ale hieroglifami.

Czytać od prawej.

Angole też do tego doszli, choć zajęło im to trochę więcej czasu. Ogarnęli to w XVIII wieku, w taki oto sposób:

Kiedy zmierzałem do St Ives,
Spotkałem człeka, co miał siedem żon,
A każda żona miała siedem worków,
A w każdym worku było siedem kotów,
A każdy kot miał siedem kociąt.
Kocięta, koty, worki, żony,
Ile ich zmierzało do St Ives?

As I was going to St. Ives,
I met a man with seven wives,
Each wife had seven sacks,
Each sack had seven cats,
Each cat had seven kits:
Kits, cats, sacks, and wives,
How many were there going to St. Ives?

Najstarsza wzmianka o rymowance, pochodzi z rękopisu datowanego około 1730 A.D., z drobną różnicą. Wcześniej spotkany pan miał dziewięć żon. W kolejnych latach stracił dwie, i ta wersja była opublikowana w 1825 roku. Czemu St Ives? No bo w jednym, tym w Kornwalii, naprawdę duży przerób mieli w rybach, bo to port był. No to miel do tego dużo kotów, które polowały na myszy i szczury, których też mieli dużo i które niszczyły szpej wędkarski. Może być też drugie St Ives, w Cambridgeshire, gdzie dla odmiany był kiedyś targ, w średniowieczu nawet jeden z największych w Anglii. No to jak targ, wielki, to i wielkie szczury, no to i wiele pewnie kotów. Jak zwykle nic nie wiadomo.

Teraz to wygląda przejrzyście,
ale w praktyce już gorzej.

Tak dla ściemnienia to ćma do XV wieku oznaczała legjon 6666, albo 10000. Bruckner tak pisze. No, o motylu też wspomniał. Niestety nasi przodkowie nie ogarniali powyżej tysiąca, a 10k było dla nich abstrakcją tak wielką, że stąd ta ćma,  i nie tylko jako 10k, ale też jako ogromna ilość. Dobrze to ilustruje określenie myriady gwiazd, gdzie myria (to z greckiego), oznaczała 10000, ale też i każdą niepoliczalną ilość. U naszych wschodnich sąsiadów, którzy posługiwali się dziesiętną numeracją alfabetyczną, przy czym nad literą/liczbą stawiano specjalny znak tytło, który stawiany nad pierwszą literą ciągu, markował ów ciąg jako zapis liczby, w XVII wieku pojawił się system zwany wielką liczba słowiańską, co pozwoliło na zapis wielkich liczb. Był jeszcze tysiącznik, taki znaczek, że tysiaki idą. Nazwa nawiązuje do wykonywania obliczeń na wielkich liczbach ;) Tu już przeskoczono problem niepoliczalnych ilości, ćma zaś równa się milionowi. Pojawiły się kolejne określenia, na kolejne liczby: legion, leodr, kłoda (kołoda), czy połączenia ćma ciem, leodr leodrów. W rękopisach spotyka się jeszcze określenie kłoda, na oznaczenie dziesięciu kruków (woron, wran), z komentarzem, że "od oney liczby nie masz więtszey" i że "ponad oną nie sposób poymować".

ćma = 10^6 (milion)
ćma ciem = legion = 10^12 (bilion)
legion legionów = leodr = 10^24 (kwadrylion)

leodr leodrów = kruk (woron) = 10^48 (oktylion)

kłoda (kołoda) = 10 kruków = 10^49 (10 oktylionów)

Nie będę pisał ile było tego wszystkiego. To za dużo dla mnie.

Wino gumą dla kobiet.

Mnożenie staje się dzieleniem, dzielenie przemienia się w mnożenie. Przyrost obraca się w stratę, strata przeistacza się w przyrost: inwersja! A ja stoję w samych gaciach i glanach, i czuję chłód na plecach. I mówi mi jeszcze, że to Ariabhatta, już pomyślałem, że szamka jakaś, sos pomidorowy, czosnek, cebulka i ziółko do klusków, bo lekko się spłoszyłem wcześniej słuchając, a ona mi, że to w V wieku tak mówił, hindus czy matematyk, albo oba razem...No to nie będzie szamki i w ogóle. I powoli wciągam gacie. Ona mi, że głupi jestem i, że chce dzidziusia. "???" No to je puściłem. W sumie to ścisła jest. Słuchaj głupku, mówi słodko: Mnożymy się przez dzielenie, bo mi dajesz nasionka, czyli przez podział ciebie będzie nas więcej. Przyrost dzidziusia jest moją stratą, bo czerpie ze mnie, a moja strata jest jego wzrostem, albo nasza strata, po jego urodzeniu, bo będzie nas doił...Mama mówiła mi żebym nie przeklinał, że można zawsze powiedzieć coś innego. Nic nie mówiłem, bo wciągałem gacie licząc zęby w suwaku. W sklepie, szybko sobie do niego skoczyłem bo miałem ciśnienie, dokonałem jeszcze szybszego rachowania, obliczając potęgę z 1 w pamięci, i poprosiłem skrzynkę wina. Nie wiem, może to dlatego, że Acnosan - taki 70% preparat na wyrzuty, pod sok nawet smaczny; dłuższy czas, młodzieżą będąc, jako środek wewnętrznego użytku stosowałem, bo na zewnątrz nie działał. A z tej jej matematyki to nic nie było, bo się mój przyrost był w trąbkę zwinął jak u motyla. A na drugi dzień krzyknąłem tylko:  Inwersja! Cóż...Muszę przyznać, że jest mądra. Też z potęgi 1 zrobiła kratkę i przytachała ją do domu jeszcze. A teraz przyrost jest stratą i leży skręcony. Każda guma ma swoją historyjkę.

Guma Donald.

W glanach przez Galaktykę (Through Galaxy in bovvers).

Fot. Brykiet Noga

The ships hung in the sky in much the same way that bricks don't.

For instance, on the planet Earth, man had always assumed that he was more intelligent than dolphins because he had achieved so much - the wheel, New York, wars and so on - whilst all the dolphins had ever done was muck about in the water having a good time. But conversely, the dolphins had always believed that they were far more intelligent than man - for precisely the same reasons.

Douglas Adams, The Hitchhiker's Guide to the Galaxy.

Spacey cat.

Spacey cat. Cricket.

;)

Site: JohnnyWander - a slice of life, black and white tone webcomic-blog. Autobio comics are free-form, focusing on the real, and sometimes fantasized, experiences of the authors and cats.

 

 

 

 

 

Chałat na zimę.

Nie jestem jakimś specjalnym miłośnikiem tej pory roku, zasadniczo lubię każdą. Jestem zwolennikiem pogodowej równowagi, czyli czterech pór i basta. Każda w sobie ma coś specjalnego, coś co sprawia, że wyczekujemy jej z utęsknieniem, nawet jeśli uważamy inaczej. Natura wie lepiej i co roku nam to okazuje. Podobnie jak mistrz Arcimboldo, o którym wspominałem, że jest jednym z moich ulubionych malarzy, a jak nie to trudno, nic tego nie zmieni, uwielbiam jego pory. Kiedy większość roślin spędza ten okres pod postacią bulw, cebul, podziemnych kłączy lub nasion, gdy śnieg pokrywając drzewa, chroni je przed przemarznięciem a wszystkie zmiennocieplne pozostają w ukryciu, wtedy ludzie ubierają choinki...Albo leżą na śniegu przed domem, szukając wejścia, pod pozorem zagubionego klucza. Ale nie tym razem. Męczy mnie jedno, nie mam niestety kogo zapytać, jak to jest z pcią. Bo na obrazie to raczej mężczyzna, no chyba, że to jest przedstawienie kobiety bardzo wiekowej, z piersiami klasy "cytryna". Będzie trzeba to rozwikłać kiedyś. Wracając, mam na uwadze przedstawienie zimy. W zależności od wieku zimę widzimy tak: śnieg, sanki, choinka, Mikołaj; śnieg, sól, blacharka, warsztat; śnieg, lód, szpital, gips. Wszystkie te obrazy są jak najbardziej prawdziwe, może ciut ogólnikowe, ale szczegóły pozostawiam w portfelu, który przypomina półki Społem z czasów kiedy wszędzie było nic. A na ulicach śniegu po pachy...

Giuseppe Arcimboldo, Zima, 1573.

Zima ma jeszcze jedną zaletę, gdy jest mroźno zawsze można coś na siebie jeszcze włożyć. Na ten przykład ja to uwielbiam się ubierać. Zaznaczam z dumą, że nie mam szafy zapełnionej ubraniami. Mam za to sweter co pamięta lata szkoły średniej, a przypomina z grubsza czarny worek pokutny tudzież dość zdezelowany kaftan spokoju. Swetry uwielbiam, w szczególności takie grubasy. Mam ich pięć. Do tego para spranych dzinów; pięć par wypłowiałych bojówek, jedne nosiłem 15 lat, aż trzeba było obciąć i nogawkami łatać resztę, a suwak tak się nadwerężył, że się wyszczerbił i wysypał, jeszcze je mam; pięć par glanów; ok 100 tiszirtów :0, tu mam słabość; trzy czarne skórzane płaszcze, dwa zdjęte z fryca, jeden Bułgar; skóra 3/4 zdjęta z bolszewika; moja prosta, czarna, cafe racer; brązowa kamizelka, skóra, od brytyjskiego skoczka z wojny, dziadzio przywiózł; tatowa czarna marynarka skórzana '70; trzy stare kurtki wojskowe. I jak to nosić w lato? 

Zima, Tolerancja, Nowy Sącz '91.

Dobrze, że Mama nie znała szczegółów, bo że wiedziała...

Mamy zawsze wiedzą ;)

Wiadomo, dla chcącego nic trudnego, ja to potrafię w pełnym opakowaniu i do wyrka wleźć, mając do tego świeżo wypastowane glany...Do rana mam spokój. Wiem co to znaczy obudzić się w zimnym, niedogrzanym pomieszczeniu, będąc przykryty kożuchem i próbując drżącymi rękoma rozniecić ogień w kozie, żeby odmrozić czajniczek i zaparzyć kawę. Wiem jak ciężko jest oderwać język, kiedy przymarznie do klamki. Czasem też tak bywa. Wiem jak to jest obudzić się w lutym, w lesie, w czasach kiedy zima była zimą, a ognisko już zdechło trzymając wewnątrz ciepłe ziemniaki, i zamiast ciepłego napoju, czekała schłodzona gorzałka. Legowisko miałem z gałązek iglaków, ściółki i mchu, żeby jak najmniej od ziemi ciągnęło. W bojówkach dres a przykrywką stara parka. Rano się zdziwiłem, że nikogo nie ma. Cisza wokół i białe wszystko. Dziwny ten szpital. Zrozumiałem dopiero jak się podniosłem i opadła ze mnie gruba warstwa śniegu. To oni, te bałwany obok mnie. Przysypało nas w nocy, tak na 20 cm. Ale się wyspałem wtedy. I śniadanko przepyszne, ciepły ziemniak z wódeczką. Kiełbę zeżarliśmy wcześniej. No bo nie ma przecie ognia bez kiełbachy. Jolka też była i Oczy czarne, i w ogóle darcie mordy ;). Jak już się człowiek wbił do Ikaruska, to nikt się nie spinał, żeby mu ustąpić miejsca. Wracał taki jak dziad leśny, śmierdzący dymem, wymięty, zionący gorzałką, z patykami i igłami wszędzie. Uśmiechnięty ;)

W sklepie szerokim,
którego okiem
nawet sokolim
nie zmierzysz,
wstań, unieś głowę,
popatrz do góry!
Co widzisz?

Pałac Kultury!

Tekst Kabaret OT.TO

Muzyka W. Kilar

Był taki sklep przy Świętokrzyskiej i kiedyś ślepej przy kościele Wszystkich Świętych, na rogu. Z niego było widać Pekin i była tam Żytnia za 50000 złotych. Teraz jest przebita na wylot i się nazywa Wallenberga, może kiedyś też się tak nazywała. Nie wiem. A sztandarowy kawałek? Sokoły? Pieśń o małym? Prawie. Małe pieski dwa, co zawsze chciały ;) Wiedział też Fałat co to chłód, kiedy studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Pewnie nie miał kozy i glanów, ale miał za to zimny pokój i baranicę na rozgrzewkę. Zimne wieczory i poranki musiały wpłynąć na jego wyobraźnię, którą wzmocniły doznania plenerowe. Pewnie dzięki temu, jak i talentowi, który niewątpliwie posiadał, stał się jednym z najlepszych malarzy, który potrafił namalować wspaniałe zimowe pejzaże. I na wykopaliskach dorabiał też, i na kolei. Ja też na kolei dorabiałem, zbierając butelki przy nasypie, żeby raz w tygodniu zjeść na ciepło, omleta sobie zrobić. I był wtedy grudzień. Na wykopkach też dorabiałem.

Gdyby to było zdjęcie, usłyszałby zapewne: "Leci w prawo..."

Julian Fałat, Śnieg, olej na tekturze, 1907.

Śnieg, woda, linia horyzontu, niebo. Co się dziwić, był przecież w Japonii. Biała równina po horyzont, pustka, ostre światło odbijające się od śniegu, ciemne koryto rzeki. Zimno. Droga donikąd...Bardzo często powielał swoje najpopularniejsze prace, albo identyczne, albo nieco zmienione. Powstawały reprodukcje fotograficzne. Motywy scen myśliwskich, czy wijących się potoków w śniegu, w okresie międzywojennym stały się synonimem kiczu. "Śniegi Fałata nie mają dotąd sobie równych w świecie jako brawurowe użycie farb wodnych i jako sugestia nastroju", Lechoń tak go bronił. Z tego wynika, że też lubię kicz. Nie stać go było na olej, to używał głównie akwareli na papierze, co potęgowało efekt kruchości  i przemijania. Nietrwałość jako element piękna. Japończycy też tak uważają. W powielaniu swoich prac, co było wymuszone utrzymaniem rodziny, można by się dopatrywać wypalenia autora. Można też znaleźć analogie do sztuki ukyio-e, gdzie powielano drzeworyty, przez co artysta trafiał do większego grona odbiorców.

Julian Fałat, Potok w śniegu, olej na płótnie, 1907.

Biały, mroźny spokój. Skuta lodem rzeka. Wkoło pustka i przejmująca jak samotność cisza. Uproszczona barwa i rysunek, ekspresja plamy koloru, wykorzystanie bieli papieru. Panoramiczne ujęcie tematu, z charakterystycznym akcentem, przedzielającym obraz na dwie części, linią horyzontu. Na pierwszym planie jest potok lub śnieg, czasami poznaczony śladami zwierząt, albo ożywiony ptactwem. Pomija niepotrzebne szczegóły. Umiejętnie ukazuje zmiany pogody, przez ciężki śnieg podczas odwilży, czy ten puszysty, mroźny. Obrazy nasycone ciszą i spokojem, pozbawione obecności człowieka, ukazują transcendentny wymiar natury. W podobnym, kontemplacyjnym nastroju maluje serię akwarel i obrazów gdzie motywami są ośnieżone drzewa czy leśne krajobrazy. 

Julian Fałat, Śnieg, akwarela na papierze, 1901.

Julian Fałat, Pejzaż zimowy - Osiek, akwarela na papierze, 1908.

Julian Fałat, Pejzaż zimowy z rzeką i ptakiem, olej na płótnie, 1913.

Julian Fałat, Dzikie gęsi, akwarela na papierze, 1908.

Mało zimowo, ale bardzo po Japońsku.

Julian Fałat, Kaczki i trzciny, akwarela na papierze.

Seria Świteź  wraz z polowaniami też miła dla oka, czy inne widoczki, ale nie tym razem.


Pinakoteka: Julian Fałat.



PS Trochę jak kanał Łasica, co to żeśmy byli w styczniu, i ognisko palili z szamką i trunkiem, albo w listopadzie, kojarzyło mi się z jakimś powstaniem. I mało co nie zdechliśmy wracając o suchym pysku. Pułkownik przyświecał coś Nokią 6310, z niebieskim wyświetlaczem. Chyba na aparat świecił ;) Od świtu do zmierzchu w mrozie i śniegu. I ten zarwany most na grobli. Jakbyśmy się nie przebili, to bym nie wrócił.

Robaki i kurtyzany.

Wtedy, nocy czternastego, ósmego miesiąca, poszliśmy w kilku na łąki, słuchać owadów. Rozłożyliśmy się biwakiem nad rzeką blisko osady, gdzie sprzedają karpie i miłość. Siłą niebywałą, odmówiliśmy sobie kobiet i wina. Poszła fama, że jesteśmy skąpymi robakami. Tak rzekły miejscowe niewiasty. Dźwięk dzwonu wołającego na modlitwę i śpiew kapłana, z pobliskiej świątyni, zmieszany z odgłosami insektów, sprawił że przybyłe wieczorem niewiasty, poczuły obecność boga i się rozdziewać poczęły. Myśleliśmy, że będzie to niewybaczalne dla miejscowych i dostaniemy łupnia w niedzielę rano przy zakupach. Trzymając się ślubów, jedyne co mogliśmy zrobić to zaśpiewać, nisko się kłaniając i odmawiając żądzom. Śpiewaliśmy dla owadów, które były naszymi jedynymi i prawdziwymi odbiorcami. Rano poszliśmy do osady...Kurna. Trzeba było sobie niczego nie odmawiać, i tak był dym pod monopolowym, że pedały i w ogóle co to za dobieranie się do ich bab. Taka mała sprzeczność, która nie przeszkodziła dać sobie po mordzie. Tak, ale palcówka była świeża tego ranka. A owady dokończył dzieła. Troszku jak te przedstawienia warzyw  i owadów, w chińskim stylu, ukazane przez Utamaro, z towarzyszeniem wierszy kyokai, tekstów figlarnych albo wręcz "szalonych" o odczuciach, pożądaniu i miłości, bardzo dwuznacznych, różnych autorów, parodiujących klasyków. Choć tytuł dzieła  wspomina o owadach to ilustracje dotyczą owoców, warzyw, gadów, kwiatów. Insektów też. Menażerię może tłumaczyć wyraz mushi, który używany jest do owadów, ale w zasadzie to opisuje wszelkie pełzactwo, dlatego są i żaby i węże i jaszczurki.

 Żaba (Kaeru; Ranidae), Stonka (Kogane mushi; Chrysomelidae),

Kitagawa Utamaro,  Ehon mushi erami (画本虫撰, Picture Book of Crawling Creatures)
okres Edo, 1788.
Publikacja  Tsutaya Jûzaburô.

Ten złoty, Golden beetle, to jakiś ciemny jest, może to wina druku  i nie widać jak się mieni. No chyba, że coś pomieszałem, a to możliwe, biorąc pod uwagę, że jestem w plenerze i nie odmawiam sobie. A, że zimno to i nic nie słyszę. No, ma on być z rodziny Chrysomelidae, czyli stonkowate, a to zmienia trochę sytuację, bo jedyne co pamiętam po tym draństwie z USA, to porażający smród z butelki, w której zdychało dziadostwo, a nie metaliczne zabarwienie. Na złotkę jasnotową mi nie wygląda. Ha! Pies wyje, bo mu w miskę wlazłem. Chciał mnie kąsnąć, ale nie z tej strony drzewo wziął i się powiesił. A ten robal to sobie pełza po Nelumbo nucifera, co to jest nurzykłąbem, tudzież lotosem orzechodajnym, który jest spożywczy, ale nie powinno się go jeść, w rejonach gdzie nie występuje, bo się struć można. Żaby to z rodziny Ranidae. Jedna co w wodzie się odbija, siedzi na liściu lotusa i zaprasza do wspólnej kąpieli. Co do nazwy tego dzieła to nie wiem sam. Rozbija się o robaki i rośliny i brzmi mniej więcej tak: Ehon mushi erami (画本虫撰), Picture Book of Crawling Creatures / The Insect Book / Picture Book of Selected Insects. I opis ilustracji, jak na poważny album przyrodniczy przystało.

Kaeru                                                             Koganemushi

Hito zue ni                                                       Aware tomo

Kudoke do kubi o                                           Miyo makura ka no

Furu ike no                                                      Koganemushi

Kairu no tsura e                                               Kogaruru tama no

Mizukuki zo zuki                                              Haiyoru no toko

Frog                                                                Golden beetle

I sent a love letter by a go-beetwen,                 Pity me!

But she simply shook her head                         The burning desire of my  heart

As though it were merely water splashing          Will creep up to your bed

On the face of a frog                                        Like a little golden beetle

Jumping into a pound.                                      Under your pillow.

Yadoya no Meshimori.                                     Kosudare no Sugagaki.      

Jestem takim debilem, że nie potrafię tego tekstu opublikować ładnie, centralnie...;) Ale nic to.
Sam autor obrazków, publikował lepiej. Kitagawa Utamaro, był jednym z najbardziej cenionych twórców ukiyo-e, zwłaszcza gdy chodziło o przedstawienie pięknych kobiet. Z tych drzeworytów jest najbardziej znany. Dlatego zmilczę. Poza kobietami zajmował się studiami przyrodniczymi, czego efektem są książki przyrodnicze o wszelakim robactwie i innych płazach czy gadach. Był dość popularny w Europie, gdzie jego światło i cień zostawiło swoje odbicie w pracach impresjonistów. Trop japoński w ich twórczości odnosi się często do Utamamro. No, nie mogę. Kilka babeczek będzie.

I tak przez całe życie...;)

Yitama-Uba (to takie yokai) niańcząca Kintoki,

1802.

Urodził się, to wiadomo, ale jak i gdzie to już nie. Przyjmuje się, że przyszedł na świat ok 1753 roku, a to tylko dlatego, że zmarł i go wyceniono na 50 z kawałkiem. Prawdopodobnie miał żonę i dziecko. Tu też nic więcej nie wiadomo. Jest sporo prac przedstawiających intymne sceny domowe, z tą samą kobietą i kilkuletnim dzieckiem, które uważane są za sceny z jego życia rodzinnego.W młodości był pod opieką Toriyama Sekiena, który uczył malarstwa w szkole Kanō. Sekien w  średnim wieku zainteresował się ukiyo-e, a swoje prace kierował głównie do mieszkańców Edo. Jego uczniowie dołączali haiku do swoich prac. Mieszkali razem, aż do śmierci Sekiena. Pierwsze zlecenie jakie dostał, było na okładkę do sztuki kabuki Shijū Hatte Koi no Showake (Forty-eight Famous Love Scenes). Wykonał je jako Toyaki, i tak ilustrował do końca dekady, rzadko puszczając pojedyncze prace.

Lustereczko. Bo cię zbije...

Na pewnym bankiecie, w 1782, młody wydawca Tsutaya Jūzaburō, przedstawił go publicznie jako swojego naj i że on to Utamaro. I był prawdopodobnie jego najważniejszym artystą do '93 roku, kiedy to przestał nim być. Dwa lata przed końcem współpracy, przestał się skupiać tylko na ilustracjach do książek, i wziął na warsztat kobiece sprawy, głównie portrety. Po rozstaniu zainteresował się kobietami w okręgu Yoshiwara. Tak. Babeczki fajne. Potrafił uchwycić bardzo sugestywnie ich osobowość i przemijające nastroje, nie zważając na pochodzenie czy wiek, oraz okoliczności przyrody. Właśnie stąd pochodzą jego najbardziej znane prace.

Kurtyzana Ichikawa,

seria Słynne piękności z Edo.

Lata mijały a on sobie tworzył korzystając z  insektów, zwierząt, jak i studiów z natury do erotyków czy shungi. W 1797 zmarł Jūzaburō, jego długoletni przyjaciel. To nadszarpnęło wewnętrznie Utamaro, i znalazło ponoć odbicie w jego twórczości. Jego prace nie osiągały już takich wyżyn artyzmu jak poprzednio. Parę lat później popadł w kłopoty. W 1804 zaprezentował serię prac na temat Toyotomi Hideyoshiego i jego konkubin, w oparciu o zakazaną pozycję. Został oskarżony o znieważenie Hideyoshiego i dostał pięćdziesiąt dni w obrączkach. Miał być zwolniony wcześniej, ale nie zmienia to faktu, że został złamany emocjonalnie i już nie wrócił do pracy artystycznej. Zmarł w 1806.

Wyczynowcy.

Shunga była normalnie odbierana w Japonii. Nie miała nic wspólnego z pojęciem dzisiejszej pornografii, może jako bardziej ostra erotyka, ale na pewno nie była postrzegana jako coś negatywnego. Wręcz przeciwnie. Uważano, że przedstawia naturalny aspekt życia ludzkiego, który nie jest obcy żadnej klasie społeczeństwa i każdej tak samo miły.

Etotyk, 1788.

Miało być o robakach wszak. Oto one:


Zielony pasikonik produkuje głośny, przenikliwy dźwięk, pocierając przednimi skrzydełkami, siedząc na strąku fasoli czarne oko (Vagna catjang). Tym się różnią od szarańczy, która ma aparat strydulacyjny, na tylnych nogach, no i mają dłuższe czułki. Aparat słuchowy zaś mają w piszczelach przednich odnóży. Modliszka jest uzbrojona w kolce i zęby przeznaczone dla ofiary. Dysponuje bardzo mocnym chwytem. Często widziana w pozycji modlitewnej. Zdarza się jej skonsumować kopulanta, ale wbrew powszechnej opinii nie jest to norma. Ukrywa się na roślinach, tu na melonie (Cucumis malo), czekając na obiad.

Pasikonik (Batta; Tettigoniidae). Modliszka (Toro; Mantidae).

Batta                                                                     Toro (kamakiri)

Osaetaru                                                                Kutsugaeru
Batta to omou                                                        Kokoro to shirade
Matsu yowa mo                                                     Kamakubi o
Tada tsumado nomi                                                Agete toro no
Kichikichi to naku                                                  Ono bakari matsu



Cone-headed grasshopper                                      Praying mantis

While waiting for you well into the night                   Not knowing
I thought I caught a grasshoper,                              That she may change her mind,
But it was just my imagination,                                Overconfident praying mantis,
All I heard was the rattling of a door,                      You are waiting for her
Sounding like the dry of the grasshopper.                With your head held high.

Ikimi no Kuronari                                                    Asakusa no Ichindo 





Larwa ćmy koszówki, zaraz po wylęgnięciu z jaja buduje sobie wdzianko, czyli koszyczek. Sposób budowy, wielkość i materiał zależy od gatunku. Gąsienica wystawia z niego tylko głowę i nogi. W razie niebezpieczeństwa chowa się do środka. Ta akuratnio sobie wisi na gałęzi lespedezy krzewiastej (Lespedeza bicolor). Biedny żuczek z rodziny Scarabaridae, u nas poświętnikowate, to japoński rohatniec dwurożny albo kabutomushi. Mushi to robak, za to kabuto to hełm, w odniesieniu do hełmów samurajskich, co też były "rogate". Czyli żuk hełmofon. Wielkość rogu nie wpływa na szybkość i długość lotu. Róg jest na samiczki, w sensie do walki o nie. Bardzo popularny w Japonii, można go kupić w sklepie za 500-1000 jenów i sobie hodować. Wykorzystywany jest do walk, puszcza się takie na badyla i się mają zepchnąć, ten co spadnie nie wygrywa. Przynosi to niezłe straty albo zyski, szczególnie mieszkańcom wyspy Ryukyu. Hełmofon drepcze sobie po liściu funkii (Hosta fortunei).

Larwa koszówki (Minomushi; Psychidae). Japoński rohatyniec dwurożny (Kabutomushi; Scarabaridae).

Minomushi                                                                  Kabutomushi

Yami no yo ni                                                             Koi shina ba
Nishi wa dochi yara                                                    Kabutomushi tomo
Wakane domo                                                            Narinu beshi
Shinobu amari no                                                        Shinobi no o sae
Kakure minomushi                                                      Kire hateshi miwa



Bagworm                                                                    Horned scarab beetle

In the moonless night                                                   If I die a broken heart,
I can't tell which way is west.                                       I will be reborn as a helmet-beetle
To endure my thoughts                                                For my patience has snapped
Hidden in a cocoon,                                                    Like a helmet's broken cord,
I want to reach for you.                                               Which cannot be tied together.

Tachibana no Uranari                                                  Torai Sanna

Turkuć wiadomo, przednie kończyny ma przystosowane do rycia na kształt łopat, więc ryje. Większość czasu spędza w płytkich tunelach pod powierzchnią ziemi. Tak żeby sobie podgryzać korzonki. Jak większość jest heliobiontem. Skrzydeł używa w okresie godowym. Dla samiczki może nawet przelecieć 8 kilometrów. Ciekawe, który facet przebiegnie tyle, jak go przypili ;) Skorek ma w tyle wystające, ostre szczypce. Dla ludzi niegroźne. Samce mogą wzbudzić mieszane uczucia swoim parzystym aparatem kopulacyjnym. Siedzi na pędzie bambusa.  Dobra para. Jeden twardziel, drugi z dwoma aparatami.

Turkuć (Kera; Gryllotalpidae). Skorek (Hasamimushi; Forficulidae).

Kera                                                                               Hasamimushi

Adashimi wa                                                                   Mishi hito o
Kera chou mushi ya                                                        Omoikiru nimo
Imotose no                                                                     Kirekanuru
En no shitaya ni                                                               Hasamimushi teu
Fukari o shite                                                                  Nakoso ozokere



Mole Cricket                                                                  Earwig

How fleeting is the life of a mole cricket.                          What a fool you are,
The union between husband and wife                               Earwig!
Is equally transient,                                                          Having a dull pair of scissors,
No matter how deep it may appear                                  You cannot even cut the knot
On the surface.                                                                You tied.

Yanagibara Mukou                                                          Katsura no Mayuzumi




PS Nie wrzucę wszystkiego, brak mi cierpliwości i już dwóch butelek wina.